 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Той чорны дзень нібы жахлівы сон
У сэрцы адгукнуўся болем.
Што гэта – рэчаіснасьць ці праклён?
Каму спатрэбілася гэта доля?
Ён быў заўжды вясёлым, працавітым,
З усьмешкаю ў вусах ён жыў,
І хоць нярэдка ён бываў падпітым,
Але ён быў! Ён быў. Ён быў...
Быў чалавек. Усе яго любілі
За дабрачыннасьць і ўменьне жыць.
Ды толькі вось, прабач, яго згубілі -
Ніхто ня верыў, што такое можа быць...
Быў чалавек... а засталася толькі памяць
Ды крыж на ўзгорачку зямлі...
І ўспаміны душу давяць.
І чорным ценем думкі паляглі...
Навошта кінуў жыць і спадзявацца?
Чаму ён страціў веру ў жыцьцё?
Чаму не здолеў далей ён змагацца,
Абраўшы шлях у вечнасьць, небыцьцё?
Адказ на гэтыя пытаньні –
Стамленьне, цяжкасьць аднасін
Ці змучанай душы стагнаньне –
Пра гэта ведаў толькі ён адзін...
І ты прабач яго ўчынак,
Прабач за ўсё, што ён зрабіў,
Прабач, што выбраў дамавіну,
Прабач адчаяны парыў...
Прабач яму сьлязы сястры й маці,
Прабач, што зрушыў твой настрой,
Прабач, што сьцены стогнуць ў хаце,
Бо ён знайшоў сабе спакой...
1998.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
